Čudovište

Tamo gde je gusto drveće,
gde vlada paprat i tmina,
gde ni ptica ne preleće,
iza magle i planina...

U dubinama mračne šume,
visok kao bor,
opasniji od pume,
čudan je živeo stvor.

Al' čim magla jutrom ode,
i zaplamti jutro belo,
skrivajući se kraj vode
došunja se on u selo.

Al' to više nije avet,
u čoveka se pretvori,
i nebeska da mu plavet
ljudski razum, da govori.

Dok se dim po krčmi vije
i širi se zadah piva,
za zadnjim se stolom krije
gde uz lulu i rum sniva.

I seljake sluša smele,
kako će u šumu poći,
i poneće oštre strele,
možda čak i ove noći.

Da presude tome stvoru,
i aždaju tu izbuše,
da prekinu noćnu moru,
da ga kao jasen sruše.

A kad padne sumrak sneni
i prve se zvezde rode,
iz krčme kraj tamnih seni
jedini on u šumu ode.

Svaka grana zatreperi
i Mesec se trgne bledi,
i taj strašni urlik zveri
svu seljačku krv zaledi.

Na kraju je samo mit,
kažu da to vetrovi vrište.
Ali ja znam da postoji nit
koja spaja čoveka i čudovište.

Emil